PROCES SPALANIA A POZAR.

1. Istota spalania.

Spalanie jest to proces fizyko-chemiczny, w czasie którego nastepuje gwaltowne utlenianie materialu palnego, (laczenie sie z tlenem lub innymi utleniaczami) polaczone z wydzielaniem sie ciepla, swiatla oraz produktów spalania takich jak gazy, dymy itp.

Do rozpoczecia procesu spalania konieczne sa w odpowiednich ilosciach:

- material parny,         - utleniacz,      - zródlo ciepla.

Spalanie sie materialu moze byc bezplomieniowe - jest to zarzenie sie. Najczesciej spalaniu sie towarzyszy zjawisko plomienia. Spalanie plomieniowe jest charakterystyczne szczególnie dla materialów organicznych, co wynika z ich budowy chemicznej i zdolnosci do rozkladu. Rozklad nastepuje m.in. pod wplywem dostarczonego zródla ciepla. W wyniku rozkladu powstaja produkty gazowe i pary. Spalajace sie gazy i pary nad palacym sie materialem tworza plomien.

2. Materialy palne.

Wszystkie materialy mozna podzielic na: - niepalne, -palne.

Materialem niepalnym nazywamy taki material, którego próbki poddane badaniom w okreslonych warunkach i czasie, nie zapalaja sie, nie wydzielaja palnych gazów mogacych zapalic sie od plomienia umieszczonego nad powierzchnia próbki, oraz nie wydzielaja ciepla w ilosciach umozliwiajacych podniesienie temperatury do okreslonych wartosci.

Material palny to material, który nie spelnia warunków niepalnego.

Materialy palne mozna podzielic na:                   • materialy trudno zapalne,                    • materialy latwo zapalne.

Material trudno zapalny to taki, którego znormalizowane próbki, w okreslonych warunkach badan, poddane dzialaniu plomienia lub promieniowania cieplnego, pala sie w obszarze dzialania zródla ciepla, natomiast po odjeciu tego zródla - gasna.

Material latwo zapalny , przy badaniu takim jak wyzej, po odjeciu zródla ciepla pali sie nadal.

Rozpoczecie procesu spalania moze nastapic w wyniku zapalenia lub zaplonu. Temperatury, w których zostaje zainicjowane spalanie, nazywamy temperatura zapalenia i temperatura zaplonu.

Temperatura zapalenia jest to najnizsza temperatura, do której nalezy ogrzac material palny, aby zapalil sie bez udzialu ognia otwartego.

Temperatura zaplonu jest to najnizsza temperatura, przy której ogrzana ciecz tworzy nad swoja powierzchnia mieszanine palna, w odpowiednim stosunku jej par z powietrzem, zdobia zapalic sie na krótka chwile od plomyka inicjujacego, przesunietego tuz nad powierzchnia cieczy.

Materialy palne stale pod wplywem ogrzewania rozkladaja sie wydzielajac czesci lotne w postaci par i gazów. Mieszanina par i gazów z powietrzem ulega zapaleniu. Po wydzieleniu sie czesci lotnych, pozostalosc ulega spaleniu powierzchniowemu.

Temperatura zapalenia palnych materialów stalych zalezy od stopnia rozdrobnienia materialu (np. deska a trociny), rodzaju zródla ciepla, czasu jego oddzialywania. Cecha charakterystyczna spalania sie materialów stalych jest spalanie sie substancji lotnych, widziane w postaci plomienia, oraz zniszczenia powstajace w glab, powodujace nagrzewanie dalszych warstw materialu.

Spalanie cieklych materialów parnych przebiega latwiej niz materialów stalych, bo w warstwie parowo-powietrznej. Zaplon nastepuje w momencie, gdy temperatura cieczy przekroczy temperature zaplonu. Zapalenie sie par cieczy nastepuje wówczas, gdy ciecz osiagnie temperature zaplonu oraz nad powierzchnia cieczy wytworzy sie odpowiednia mieszanka gazowo-powietrzna, zdolna do zapalenia sie od bodzca zewnetrznego.

Szybkosc spalania cieczy w zbiorniku zalezy od:

- lotnosci cieczy i jej podatnosci na spalanie,

- srednicy zbiornika (powierzchni zbiornika),

- przebiegu nagrzewania sie cieczy w glab warstwy.

Ciecze spalaja sie plomieniem i wytwarzaja wysokie temperatury. Przy spalaniu sie materialów ropopochodnych wydziela sie obfity dym. Gazy z uwagi na stopien niebezpieczenstwa pozarowego, wynikajacy ze zdolnosci do wybuchu lub palnosci, dziela sie na 4 grupy:

- gazy tworzace mieszaniny wybuchowe z powietrzem przy stezeniu do 10% objetosci (np. acetylen, wodór),

- gazy tworzace mieszaniny wybuchowe z powietrzem przy stezeniu powyzej 10 % objetosci (np. amoniak),

- gazy niepalne, ale podtrzymujace palenie (np. tlen, sprezone powietrze),

- gazy niepalne i nie podtrzymujace palenia (np. dwutlenek wegla, argon, hel),

Wydobywajace sie z urzadzen, butli lub zbiorników gazy na otwartej przestrzeni przemieszczaja sie i stwarzaja niebezpieczenstwo rozprzestrzeniania sie pozaru oraz skazenia otoczenia. W okreslonych warunkach moze zajsc wybuchowe spalanie gazów. Wybuch to zjawisko gwaltownego spalania sie z wydzieleniem duzych ilosci ciepla w krótkim czasie. Przy okreslaniu stopnia niebezpieczenstwa wybuchowego gazów bardzo wazna jest znajomosc dolnej i górnej granicy wybuchowosci.

Dolna granica wybuchowosci mieszaniny gazów lub par cieczy palnych oraz pylów z powietrzem, okresla najnizsze stezenie skladnika palnego przy którym zaplon pod wplywem czynnika inicjujacego jest juz mozliwy.

Górna granica wybuchowosci mieszaniny gazów lub par cieczy palnych oraz pylów z powietrzem okresla najwyzsze stezenie skladnika palnego, przy którym zaplon pod wplywem czynnika inicjujacego jest jeszcze mozliwy. Tak wiec wybuch mieszanin palnych moze nastapic przy stezeniach zawartych miedzy doba a górna granica wybuchowosci.

3. Grupy pozarów.

W zaleznosci od rodzaju palacego sie materialu i sposobu jego spalania pozary dziela sie na 4 grupy:

A - pozary cial stalych pochodzenia organicznego, przy spalaniu których obok innych zjawisk powstaje zjawisko zarzenia, np. drewno, papier, tworzywa sztuczne, tkaniny, stoma,

B - pozary cieczy palnych i substancji stalych topiacych sie wskutek ciepla wytwarzajacego sie przy pozarze np. benzyna, alkohole, aceton, eter, oleje, lakiery, tluszcze, parafina, stearyna, pak, naftalen, smola,

C - pozary gazów np. metan, acetylen, propan, wodór, gaz miejski,

D - pozary metali, np. magnez, sód, uran.

4. Zjawiska towarzyszace procesowi spalania.

Wynikiem procesu spalania jest:                                   - wydzielanie sie gazów palnych,

- wydzielanie sie gazów toksycznych,                            - powstawanie dymu.

Rodzaje i ilosc powstajacych przy spalaniu gazów palnych zalezy przede wszystkim od rodzaju palacego sie materialu oraz od ilosci powietrza w strefie spalania. Do gazów palnych powstajacych przy spalaniu materialów organicznych zalicza sie tlenek wegla, wodór, niektóre weglowodany i inne. Wydzielajace sie podczas pozaru palne gazy stwarzaja powazne zagrozenia. Gromadzace sie w plonacym pomieszczeniu gazy pozarowe nagrzewaja sie do temperatury wyzszej od ich temperatury samozapalenia. Nie ulegaja one jednak spalaniu w strefie pozaru z uwagi na niedobór tlenu. Jezeli znajda ujscie np. poprzez przepalone drzwi, wypadniecie szyb, wówczas na skutek doplywu dostatecznej ilosci tlenu zapalaja sie plomieniem rozprzestrzeniajac pozar na sasiednie materialy palne. Wytwarzanie sie palnych gazów w plonacym pomieszczeniu moze byc powodem powstawania tzw. „ogni zgacych", to jest jezyków plomieni pojawiajacych sie np. w momencie otwarcia drzwi. Gazy toksyczne wydzielajace sie w czasie pozaru dziela sie na:

- pochodzace z rozkladu róznych substancji chemicznych,

- pochodzace ze spalania samych materialów.

Najbardziej niebezpieczne dla zycia ludzkiego sa zwiazki chloru, wydzielajace sie obficie w czasie rozkladu termicznego polichlorku winylu (PCW). Powazne zagrozenia dla zycia stwarza równiez tlenek wegla. Wiekszosc ofiar pozarów stanowia ludzie, którzy wczesniej zatruli sie tlenkiem wegla (czadem). Dymy powstaja na skutek niepelnego spalania materialów i skladaj sie z drobniutkich nie spalonych czasteczek cial unoszonych wraz z gazami pozarowymi w powietrzu. Dymy pozarowe stanowia powazne utrudnienie prowadzeniu akcji ratowniczo-gasniczych oraz stwarzaja smiertelne niebezpieczenstwo dla ludzi w czasie ewakuacji. Przy duzej gestosci dymu niemozliwe jest przebywanie bez sprzetu ochrony dróg oddechowych a widzialnosc nawet przy najlepszym oswietleniu jest zerowa. Dymy pozarowe maja okreslony kolor, zapach i smak i sa charkterystyczne dla okreslonych rodzajów materialów palnych.

Przestrzen, w której powstal pozar oraz wystepuja towarzyszace mu zjawiska majace wplyw na sytuacje pozarowa, mozna podzielic na trzy strefy:

- spalania,                                - oddzialywania cieplnego,                                 - zadymienia.

Strefa spalania to przestrzen, w której nastepuje przygotowanie materialów palnych do spalania oraz ich spalanie. Parametrami charakteryzujacymi strefe spalania sa:

- temperatura plomieni,              - szybkosc spalania sie materialów palnych,                  - wielkosc strefy spalania.

W najwyzszej temperaturze spalaja sie gazy, a w najnizszej ciala stale. Strefa oddzialywania cieplnego to czesc przestrzeni wokól strefy spalania, w której wydzielajace sie cieplo stwarza niebezpieczenstwo zmian w sytuacji pozarowej i zagrozenia dla ludzi. Wielkosc strefy oddzialywania cieplnego zalezy glównie od:

- rodzaju pozaru (wewnetrzny, zewnetrzny),                    - wielkosci strefy spalania,

- ciepla wlasciwego pozaru,                                           - temperatury spalania,

- sposobów rozchodzenia sie ciepla.

Strefa zadymienia to przestrzen wypelniona dymem. W przypadku pozarów zewnetrznych strefa zadymienia znacznie przekracza objetosc strefy oddzialywania cieplnego. Jej rozmiary zaleza od wielkosci pozaru, ilosci dymu oraz warunków meteorologicznych.

5. Przebieg i rozwój pozarów wewnetrznych i zewnetrznych.

Rozwój pozaru to intensyfikacja procesów spalania. Charakteryzuje go szybkosc spalania, temperatura oraz intensywnosc wymiany gazowej. Szybkosc spalania to ilosc substancji palnej spalajacej sie w jednostce czasu na powierzchni spalania. W przypadku spalania sie cieczy mówimy o szybkosci wypalania czyli obnizania sie poziomu cieczy w jednostce czasu. Szybkosc spalania zalezy miedzy innymi od:

- wlasciwosci fizykochemicznych substancji spalajacych sie,

- temperatury,                           - wymiany ciepla,                      - wymiany gazowej,       - warunków meteorologicznych.

Parametrem charakteryzujacym rozwój pozaru jest równiez jego temperatura. Przyjmuje sie ze:

- temperatura pozaru wewnetrznego jest srednia temperatur w objetosci pomieszczenia,

- temperatura pozaru zewnetrznego to temperatura plomieni (strefy spalania).

Temperatura pozaru wewnetrznego zalezy od wielu czynników i zmienia sie równiez w czasie trwania pozaru. Pozar wewnetrzny mozna podzielic na trzy fazy:

I. - od chwili zainicjowania pozaru, spalajacy sie material ogrzewa otoczenie, powodujac rozprzestrzenianie sie ognia. W wyniku spalania powstaje coraz wiecej goracych produktów spalania. Kiedy stezenie gazów palnych w mieszaninie z powietrzem, a takze temperatura przekraczaja pewne graniczne wartosci - nastepuje zjawisko rozgorzenia. Jest to przejscie pozaru o okreslonej powierzchni do sytuacji, w której pala sie wszystkie materialy w pomieszczeniu. Rosnie gwaltownie, .temperatura^ na skutek gwaltownego wydzialania sie ciepla.

II - w fazie tej spala sie material palny z niemal jednakowa intensywnoscia. Czas trwania tej fazy zalezy od doplywu powietrza do strefy spalania i ilosci materialu palnego. Kiedy zostanie ograniczony doplyw powietrza lub wyczerpie sie material palny, intensywnosc palenia ulega zmniejszeniu. Pozar przechodzi w faze III.

III - charakteryzuje sie stalym spadkiem temperatury, dopalaja sie resztki materialu palnego.

Kolejnym parametrem charakteryzujacym rozwój pozaru jest wymiana gazowa i jej intensywnosc. Wymiana gazowa nazywamy wywolany paleniem ruch ogrzanych produktów spalania i rozkladu cieplnego od strefy spalania oraz swiezego powietrza z zewnatrz do strefy spalania. Intensywnosc wymiany gazowej moze byc opisana iloscia doplywajacego swiezego powietrza w jednostce czasu do strefy spalania w odniesieniu do po wierzchni pozaru. Wymiana gazowa i jej intensywnosc jest zdecydowanie wieksza dla pozarów zewnetrznych niz dla pozarów wewnetrznych. Wyjasnia to mniejsza szybkosc spalania sie materialów wewnatrz pomieszczen, niz na otwartej przestrzeni. W przypadku pozarów zewnetrznych o duzych powierzchniach (np. pozary lasów) powstaja bardzo silne prady unoszenia, które intensyfikuja proces palenia sie i utrudniaja prowadzenie dzialan ratowniczo - gasniczych. Rozprzestrzenianie sie pozaru to wzrost jego parametrów geometrycznych takich jak powierzchnia, obwód lub objetosc. O szybkosci zmiany tych parametrów decyduje liniowa predkosc rozprzestrzeniania sie pozaru. Liniowa predkosc rozprzestrzeniania sie pozaru jest to stosunek drogi jaka przebyl plomien po powierzchni do czasu. Materialy stale, w zaleznosci od sposobu ulozenia, maja powierzchnie pionowe i poziome, po których pozar rozprzestrzenia sie z rózna predkoscia. Najszybciej plomien przesuwa sie po powierzchniach pionowych z dolu do góry, a najwolniej z góry do dolu. Najwieksze liniowe predkosci rozprzestrzeniania sie pozaru wystepuja w przypadku cieczy palnych. Wielkosc pozaru zalezy równiez od czasu jego swobodnego rozprzestrzeniania sie. Natomiast czas swobodnego rozprzestrzeniania sie pozaru zalezy od sposobu dozoru obiektu, szybkosci zaalarmowania strazy pozarnej oraz czasu dojazdów jednostek ratowniczych do zdarzenia.

6. Zachowanie sie materialów i konstrukcji w wysokich temperaturach.

Odpornosc ogniowa elementu konstrukcji budowlanej jest to cecha mierzona czasem, podczas którego element ten w warunkach pozaru nie traci wytrzymalosci mechanicznej, szczelnosci pozarowej i izolacyjnosci cieplnej.

O zachowaniu sie elementów budowlanych w warunkach pozaru decyduja nastepujace czynniki:

- czas trwania pozaru,               - wielkosc obciazenia ogniowego,                      - osiagane temperatury.

Ogólnie mozna stwierdzic, ze im dluzszy jest czas trwania pozaru, tym wyzsze powstaja temperatury i tym wieksza jest grozba utraty wytrzymalosci elementów budowlanych. Na czas trwania pozaru decydujacy wplyw wywiera obciazenie ogniowe, czyli ilosc materialów palnych przypadajacych na 1 m 2 powierzchni pomieszczenia.

Odpornosc ogniowa elementów budowlanych okresla sie czasem w godzinach i wyraza sie pojeciem klasy odpornosci ogniowej. Obecnie elementy konstrukcji budowlanych dziala sie na 5 klas odpornosci ogniowej, od O do 240 min.

Odpornosc ogniowa elementów budowlanych zalezy od ich obciazenia ogniowego. Odpornosc ogniowa to nie to samo co palnosc. Slup lub belka drewniana, mimo wykonania z materialu palnego, maja odpornosc ogniowa na ogól kilkakrotnie wieksza od nieoslonietej belki stalowej. Równiez drzwi drewniane plytowe wykazuja wieksza odpornosc ogniowa niz nieosloniete drzwi stalowe. O odpornosci ogniowej budynku decyduje odpornosc ogniowa jego elementów konstrukcyjnych, a zwlaszcza:

- konstrukcji nosnych i usztywniajacych, jak: sciany, stropy, filary oraz sciany samonosne,

- przykryc stropowych i dzwigarów.

Odpornosc ogniowa elementów wykonanych z drewna, betonu i innych jednorodnych materialów zalezy od ich grubosci, natomiast odpornosc elementów zelbetonowych uzalezniona jest glównie od grubosci otuliny (warstwy oslaniajacej prety zbrojenia glównego). Przy kazdym wiekszym pozarze zauwaza sie powazne uszkodzenia i odksztalcenia konstrukcji budowlanych. Szczególnie grozna jest utrata wytrzymalosci konstrukcji nosnych, scian, slupów, filarów i dzwigarów. Powoduje bowiem z reguly czesciowe lub calkowite zawalenie sie budowli. Sposród elementów konstrukcji budowlanych na szczególna uwage z punktu widzenia ochrony przeciwpozarowej zasluguja sciany. Sciany dziela sie na:

- sciany przeciwpozarowe,                     - sciany dzialowe,                     - sciany oslonowe (sciany zewnetrzne nienosne).

Sciany spelniaja okreslona funkcje, utrudniajac lub uniemozliwiajac przerzut ognia z pomieszczenia na pomieszczenie, z zespolu pomieszczen na sasiedni zespól pomieszczen lub z budynku na sasiedni budynek.

Sciany przeciwpozarowe powinny wykazywac odpornosc ogniowa rzedu 4 godzin. Ich zadaniem jest podzial obiektu na strefy- pozarowe. Sciana przeciwpozarowa powinna byc wyprowadzona od fundamentów przez cala wysokosc budynku. Sciany dzialowe maja z reguly bardzo mala odpornosc ogniowa rzedu kilkunastu minut a czasem nawet mniej. Sciany oslonowe, zwane takze kurtynowymi, stosowane sa jako wypelnienie zewnetrznych scian w budynku o konstrukcji szkieletowej. Sciany, w których wystepuja okna lub swietliki szklone szkleni zwyklym, maja znikoma odpornosc ogniowa, gdyz po paru minutach pozaru okna lub swietliki ulegaja zniszczeniu i sciana przestaje byc przegroda dla plomieni, gazów i dymu. Natomiast przeszklenia z luksferów, szkla zbrojonego oraz szyby ze szkla ognioodpornego spelniaja przez pewien czas role przegrody pozarowej. Odpornosc ogniowa sciany jest czesto ograniczana odpornoscia ogniowa drzwi. Drzwi stanowia czesto podstawowa droge rozprzestrzeniania sie pozarów na sasiednie pomieszczenia.

Drzwi przeciwpozarowe stosuje sie powszechnie w przemysle i obiektach handlowych w celu zabezpieczenia otworów w scianach przeciwpozarowych lub scianach dzialowych oddzielajacych od siebie pewne zespoly pomieszczen.

Utarlo sie u nas przekonanie, ze drzwi stalowe to drzwi przeciwpozarowe. Tymczasem drzwi stalowe rozgrzewaja sie bardzo szybko, a po 15 - 20 minutach wichruja sie i wypaczaja, nie stanowiac zadnej przeszkody dla plomieni i dymu. Bardziej skuteczna przegrode stanowia drzwi wykonane z twardego drewna obustronnie wylozone plytami azbestowymi, a nastepnie obite blacha. Szczelne obicie drzwi drewnianych sama blacha nie dopuszcza do zapalenia sie drewna (brak dostepu powietrza), powstajace jednak wskutek suchej destylacji gazy nie znajdujac ujscia rozsadzaja plaszcz blachy.

Najwyzsza odpornosc ogniowa wymagana jest od slupów i filarów. Przewaznie stosuje sie stropy drewniane, stalowe lub z betonu zbrojonego, rzadziej z cegly.  Odpornosc ogniowa slupów ceglanych jest na ogól zawsze wystarczajaca, natomiast slupy stalowe i drewniane stwarzaja z reguly w razie pozaru duze zagrozenie dla budowli i ludzi bioracych udzial w akcji ratowniczej. Z tego wzgledu slupy stalowe i drewniane powinny byc dodatkowo chronione okladzina z materialu niepalnego. Odpornosc ogniowa slupów zelbetonowych jest znaczna, przy czym zalezy ona w glównej mierze od grubosci otuliny zbrojenia glównego. Najbardziej rozpowszechnione w budownictwie sa slupy stalowe z uwagi na ich duza wytrzymalosc mechaniczna oraz latwosc montowania i stosunkowo maly ciezar. Spotyka sie nastepujace rodzaje okladzin slupów stalowych: obetonowanie, omurowanie, oblozenie plytami, nalozenie zaprawy murarskiej, natryski azbestowo - cementowe, azbestowe lub mikowe oraz specjalne farby ognioochronne.

Belki i podciagi jako konstrukcje nosne budynku powinny miec odpornosc ogniowa równa odpornosci slupów. Równiez sposoby podwyzszania odpornosci ogniowej belek i podciagów sa podobne do stosowanych dla slupów. Czynnikami decydujacymi o utracie wytrzymalosci mechanicznej konstrukcji stalowej sa temperatury oraz czas oddzialywania ciepla. Krytyczne dla konstrukcji stalowej temperatury 400 - 450 °C osiagane sa w warunkach pozaru bardzo szybko, czesto juz przed uplywem pierwszych 5 minut (przy duzym obciazeniu ogniowym).

Odpornosc ogniowa stropów decyduje o mozliwosci przerzutu ognia na wyzsze kondygnacje, co moze byc bardziej grozne dla budynku niz rozprzestrzenianie sie pozaru w poziomic.

Wymagania dotyczace odpornosci ogniowej stropów zaleza od rodzaju budynku, jego wysokosci oraz obciazenia ogniowego poszczególnych pomieszczen obiektu. Stropy powinny byc zbudowane z materialów niepalnych.

Duze zagrozenia pozarowe oraz grozbe szybkiego rozprzestrzeniania sie pozaru stwarzaja tzw. stropy podwieszone. Problem polega na tym, ze pomiedzy stropem podwieszonym a stropem wlasciwym istnieje wolna, niedostepna dla strazy pozarnej, przestrzen mogaca stanowic dogodna droge rozszerzania sie pozaru.

Szczególnie duze zagrozenie stwarzaja stropy podwieszone wykonane z materialów palnych.

7. Drogi rozprzestrzeniania sie pozaru.

Na zewnatrz plonacego pomieszczenia pozar moze sie rozprzestrzenic przez wszelkiego rodzaju nieszczelnosci, miedzy innymi poprzez drzwi i okna. Przez otwory okienne przeniesienie ognia moze nastapic:

-           bezposrednio - na skutek zapalenia sasiedniego obiektu (pomieszczenia) przez wydobywajace sie na zewnatrz plomienie,

-           - posrednio - na skutek promieniowania cieplnego ogniska pozaru.

Poprzez otwory okienne pozar moze tez przerzucic sie na wyzsze pietra wzglednie na palny dach. Powszechnie stosowane w budownictwie oszklone lub wykonane ze sklejki drzwi maja bardzo mala odpornosc ogniowa i stanowia droge rozprzestrzeniania sie pozaru.

Przez sciany ogien moze przedostac sie w wyniku:

-           przepalenia scian zbudowanych z materialów palnych,

-           czesciowego zburzenia scian na skutek dzialania ciepla i temperatury,

-           - przegrzania sie scian zbudowanych z materialów o wysokim wspólczynniku przewodnosci cieplnej,

Pod dzialaniem ciepla najszybciej ulegaja zniszczeniu okolice spojenia scian. Wówczas, nawet przez male szczeliny, do sasiednich pomieszczen latwo moga przenikac gorace gazy pozarowe doprowadzajac do zapalenia znajdujacych sie tam materialów palnych. Pozar moze przenikac równiez przez szczelne, niepalne sciany. Jezeli wskutek dlugotrwalego pozaru sciana taka rozgrzeje sie do temperatury 200 - 300 ° C po stronie przeciwnej od miejsca pozaru, moga wówczas zapalic sie palne wykladziny lub inne materialy przylegajace do tej sciany. Nie tracac swojej wytrzymalosci mechanicznej i nie przepuszczajac plomieni, przez nadmierna przewodnosc cieplna, sciana moze spowodowac przeniesienie pozaru do sasiedniego pomieszczenia.

Przenikanie ognia przez stropy moze wystepowac przy dlugotrwalych, intensywnych pozarach, przy czym zawsze najbardziej zagrozone sa pomieszczenia polozone nad ogniskiem pozaru (a nie ponizej). Ogien przechodzi przede wszystkim przez pekniecia i szczeliny powstale pomiedzy plytami stropowymi. Odpryski, pekniecia i zawalenia plyt stropowych nastepuja tym szybciej, im ciensza jest otulina dolnego zbrojenia plyt i im mniejsza jest ich pojemnosc cieplna.